Һәр кем белә: Асҡын — матур төбәк,
Тауҙарына, үҙәндәргә һыйынып
Һәр ауылда үҙем булмаһам да,
Бик күптәре миңә бик таныш.
Күргәндәрен барлап үтәйем әле,
Һәр береһенә бер аҙ туҡталып.
Тыуған ауылым — Урмияҙым минең,
Тырыш, динле кешеләре менән
Үтәшкә мин бик йыш барып йөрөйөм,
Ауыл матур ғына, бәләкәс.
Үҙ ауылым кеүек булып бөттө,
Туғандарым бында йәшәгәс.
Ғәзиз өләсәйемдең тыуған ауылын —
Шишмә-Үрәкәйҙе мин күрҙем,
Ҡайһыһында кер сайҡаған, тиеп,
Иҫем китеп урамдарға баҡтым,
Өләсәйемдең йәне ҡағылдымы
Башта Кәмәшиҙе, унан — Сураш,
Урал тауҙарының итәгендә,
Йомшаҡ һыулы Сарс буйында.
Сура батырҙанмы ҡалған исем?
“Су ураш”мы әллә, белмәҫһең.
Тик янынан үтеп киткән саҡта
Һоҡланмайынса үтеп китмәҫһең.
Иң матур ҙа, иң батыр ҙа ауыл
Һәр кем килешер ул — Солтанбәк!
Милләтенә, йәнтөйәккә, дингә
Кешеләре тоғро булған яҡ.
Ҡашҡа ла бит үҙенә башҡа түгел,
Шул уҡ йәмдәр, шул уҡ хозурлыҡ.
Шыршы, нарат үҫкән тауҙарына
Күҙең алмай ҡарап торорлоҡ.
Әмирҙе һуң нисек тасуирларға,
Ниндәй матур һүҙҙәр табырға?
Күрәйем тиһәң ожмах ҡыйпылсығын
Кил әле, һин, уны ҡарарға?
Әй, һағынып барам Үршиҙене
Бер аҙ ғына күрмәй торһам да.
Ҡайындары шаулап ҡаршы ала,
Сарс ағып килә тулҡынланып,
Йырлап сәләмләйҙәр шишмәләр.
“Һаумы!” — тигән кеүек, баш осомдан
Йырсы ҡоштар осоп үтәләр.
Һағынам да, барам Үршиҙегә
Дуҫтым, еңгәм, йәштәш Фәнизәнең
Асҡынымдың ҡалған ауылдары,
Миңә үпкәләп ҡуя күрмәгеҙ.
Беҙҙе лә бит килеп күрҙе, тиеп,
Мин яратам һеҙҙе, барығыҙҙы:
Ҡарткиҫәктәрен дә, Төлгөҙбашын,
Ҡаҙансыларын һәм Упҡанкүлдәрен.
Йәшәгеҙ, һеҙ, ел-дауылдар күрмәй,
Әсе зәмһәрирҙәренән ҡурыҡмай.
Борон бабаларҙың килеп ҡорған,
Йылы нигеҙҙәрен һыуытмай.